Takip ediyorum; onu yazmayan gazeteci arkadaşım kalmadı. Halkın dilinde büyük bir üzüntüyle ‘’Vali’de gidiyor’’ cümleleri uçuştu. Dikkat ediyorum da tek bir insan demedi ki; ‘’aman iyi oldu gitmesi’’.
Neden bu kadar çok sevildi.
Çünkü kimseyi ayrıştırmadı.
İki kez görüşme şansım oldu, hayranlıkla dinledim onu. Yaptıkları, projeleri ve ivedilikle hayallerini hayata geçirmesi, bunlardan bahsetmeyeceğim, çok yazıldı çizildi, anlatıldı çünkü.
Ben gördüğüm, sohbet ettiğim, merhametini sevdiğim Gökmen Çiçek’ten bahsedeceğim. Coşkusunu gözlerinde okuduğum, merhametini titreyen sesinde duyduğum, insanlığını yüreğinde gördüğüm küçük dev adamdan.
Ne çok unutmuşuz..
Kibrinden yanına varılmayan, burnundan kıl aldırmayan bürokratlar, o açılıştan ötekine koşan, işi gücü şov yapmaktan ibaret, koloni halinde etkinliklerde boy gösteren, ama memleketime şu kadarcık katkısı olmayanlarla dolu şehir. Ötekileşmiş, ötekileştirmiş, ötekileştirmeyi öğrenmiş. Bir kadın olarak pek çoğuyla göz teması bile kuramadığımız ‘’Alkışlananlar’’. Tuhaf tuhaf içi boş basın açıklamaları ve körler sağırlar birbirini ağırlar halleri.
Vali Gökmen Çiçek; tanımaktan son derece onur duyduğum, sohbetinden büyük keyif aldığım, kırk yıllık arkadaşısın gibi dertleşen, içini açan, ailesinden ve özel hayatından bahseden, insani duygularını içinden geldiği gibi büyük bir samimiyetle paylaşan çok özel bir insan. Tokalaşsam sorun olur mu diye korkmadığın, Ayşe teyzenin elini öpen, Ahmet amcaya sarılan, çocukların yüzünü avucunun içine alıp, hayranlıkla onların gözlerinin içine sevgiyle bakan küçük dev adam.
Bir veda yemeği verildi otelde, takip ettim basından. Sonra bir de Valilik Konağı önünde halkla bir vedalaşması vardı. Canlı yayın yapan gazeteci arkadaşlarımdan izledim sağolsunlar. Yemekte kürsüye çıkıp eline mikrofon alıp, belki de içten içe sevinenlerin veda konuşması, bir tarafta da, bizzat yanına ulaşmaya, ona dokunmaya çalışan teyzelerim, amcalarım..
Evet iki veda töreni.. Ve benim aklımda kalan tek sahne..
Ağlayarak izlediğim; o tertemiz yüreğiyle sadece : ‘’ GİTME’’ diyebilen çocuk. Valisinin gözlerinin içine bakıp, ‘’gitme’’ diyen, bunu birkaç kez tekrarlayan ve bunu yüreğinde hissederek içine ağlayan o küçük dev adamın, sarılıp yutkunarak, elini öperek uğurladığı çocuk. Sanırım önümüzdeki günlerde ne zaman Çiçek’ten bahsedilse, zihnimde canlanacak bu sahne.
Gönüllere sevgi aşılayan, çoluk çocuk, kadın erkek, yaşlı genç herkese kucağını koca yüreğiyle açan, hiç kimseyle ve gereksiz hiçbir teferruatla uğraşmadan, sadece çalışan, bu memleket için ideallerini ve hayallerini gerçekleştiren, hepimize özel olduğumuzu hissettiren ve arkadaşız mesajını veren saygıdeğer Valim; yolunuz her zamanki gibi sevgiye çıksın.
Sizi tanımaktan çok mutluyuz. Erdemli bir insan olmanın, görevini aşkla yapmanın ne demek olduğunu öğretip, gittiniz. Çok ilginçtir ki; Kayseri’de artık bir arkadaşım gibi hissediyorum. Eminim ki tüm Afyon halkı da benim gibi düşünüyor.
Liderliğiniz, dostluğunuz, samimiyetiniz unutulmayacaktır.
Sevgiyle kalın Sayın Valim.
